Bu resim Moda'dan kadıköy'e inen kiliselerden birinin bahçe duvarına yapıldı.Yapıldı diyorum çünkü ben her sabah vapura koşarken bu kilisenin önünden geçiyordum.3-5 tane genç (muhtemelen yabancı) ressam günlerce boydan boya kadıköyü ve modayı resmettiler bu duvara.Ama nasıl mutlu oldum ben bu duvar resmi yapılırken vay be! dedim , bu nasıl güzel bi fikir , nasıl güzel bir emek , her sabah önünde durup emekli teyzeler gibi ressamlara sırıtıyordum.
Onlar da beni deli sanıp , gülümsüyorlardı..Duvarın öteki resimlerini de sonra eklerim bakarsınız.
Bu arada bu kilise nerdemi? Cemal Süreya sokağın çaprazında :)
yani çifte güzellik , sırf ismi için o sokakta bir ev aramışlığım da oldu o ayrı :)
Not: Önünden her geçişimde dilimde şak diye bir Ezginin Günlüğü şarkısı bitiyor. Oh be! diyorum;
Ne güzel yahuuu , ne güzel hayat! Ne güzel bazen...
Not2 : Ben eskiden sevdiğim küçük şeylere "Mutluluk Şeysi " derdim.
1200 yıl filan oldu bu terimi kullanmayalı , bu resime çok yakışıyor , ona söyledim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder